Most refugees residing in the European Union (EU) do not retain their voting rights in states of origin or lack the means to exercise them effectively. Most member states of the EU do not extend voting rights to refugees. This leaves a large population of refugees residing within the borders of the EU in a unique state of disenfranchisement. In this article, I consider this problem from a democratic perspective. Should refugees in the EU have voting rights? My answer turns (...) on three aspects characterizing the circumstances of refugees: First, refugees reside in member states for an indeterminate, and typically protracted, amount of time without any exit options. Second, the political governance of the EU and its member states significantly shapes the lives of refugees. And third, refugees lack effective voting rights, and consequently, a meaningful political membership, in any political community across the world. In turn, based on an all-subjected principle of democratic inclusion, I argue that refugees should be secured state-level voting rights in member states, albeit with a condition of the period of residency. Moreover, they should have immediate voting rights at the supranational institutions of the EU such as the European Parliament. (shrink)

ABSTRACTOn 4 September 2015 asylum seekers who got stranded in Budapest’s Keleti train station began a march to cross the Austrian border. Their aim was to reach Germany and Sweden where they believed their asylum claims would be better received. In this article, I argue that the march should be characterized as an act of civil disobedience. This claim may seem to contradict common convictions regarding acts of civil disobedience as well as asylum seekers. The most common justifications are given (...) with reference to moral rights of citizens and concerns for enhancing justice or democracy within states. Asylum seekers are not members of the European public. How can they be entitled to break the law? I first show that the march displays features of a paradigm case of civil disobedience. Then, I identify moral reasons for asylum seekers to carry out the march acceptable from both strong and weak cosmopolitan perspectives. After that, I point out its corrective, stabilizing and democracy-enhancing roles in the European political landscape. I conclude by emphasizing that conceptualizing the march as an act of civil disobedience is significant in recognizing asylum seekers as political agents making claims within an evolving framework of refugee protection. (shrink)

A growing number of authors argue that states which are responsible for global temperature rise owe reparative obligations to offer asylum to climate refugees because their decisions have led to the severe harms which climate refugees suffer. The validity and significance of reparative obligations as ideal moral requirements notwithstanding, this paper argues that, in practice, relying on causal responsibility to determine who is owed asylum is likely to produce morally objectionable outcomes. This problem results from a specific attribution problem, namely, (...) the probabilistic reasoning and inherent uncertainties involved in establishing causal responsibility within the complex causal scenario of climate-related refugee movements. Because of this attribution problem, determining who is owed asylum is likely to be both under- and over-inclusive. Both under- and over-inclusion lead to unjustified deprivations of basic rights for some climate refugees. (shrink)

French text publication of the manuscript of the English article en-titled "Physics, History of" and published by Duhem in Volume 12 of the 1911 "Catholic Encyclopedia".

Fractional calculus is nowadays an efficient tool in modelling many interesting nonlinear phenomena. This study investigates, in a novel way, the Ulam–Hyers and Ulam–Hyers–Rassias stability of differential equations with general conformable derivative. In our analysis, we employ some version of Banach fixed-point theory. In this way, we generalize several earlier interesting results. Two examples are given at the end to illustrate our results.

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

Religious education is a communication process between teacher and student. Martin Buber is one of the philosophers who attach importance to the communication and relationship that should be established between teachers and students in education. In Buber's dialogue philosophy, it is underlined that a reciprocal relationship should be established between teacher and student. Our study from this point aims to draw attention to the efforts of a sound communication opportunity between teacher and student in religious education in the light of (...) Martin Buber's thoughts. In this study designed as a qualitative research, the document analysis method was used. In this sense, the main theme of our study is Buber's books and articles translated into Turkish and English. Besides, the studies of Cohen, Friedman, Blenkinsop, and Boschki have also been studied. The relationship of the individual with the world in Buber's philosophy of dialogue takes place in two styles. The first is the I-S/He relationship style. The person who has this level of a relationship sees the world as an object to be experienced only for himself/herself. For this reason, there is no reciprocity in their relations and experience takes place within the individual. According to Buber, the second type of relationship is based on the I-You perspective. The individual who has this form of relationship makes the world meaningful in an open, sincere, and mutual relationship. In the education based on I-S/He behavior style, the teacher has a one-way relationship with students, which is not based on reciprocity. In this process, the teacher focuses more on the subject the student will tell. Buber criticizes this kind of education, which is avoided and not related to the student. According to Buber, education should be done according to the I-You behavior style. In this way, it is possible to realize the unique existence of the child and to unite with his/her inner and outer world with the power of mutual relationship and participation. In order for the learners to establish a sound relationship with the world in general and religious and moral phenomena in particular, the learners should be in contact with religious educators in the first place. In religious education, it is necessary to establish a relationship by the teacher in which religious beliefs and values are not imposed on the student and the authenticity of a student is respected. This relationship is only possible if the student trusts the teacher and knows that the teacher is really with him/her in person. The religious educator should provide the learner with real experiences that s/he can experience and feel and should be able to follow the inner world and thoughts of the learner in this process. In this context, it is necessary to turn onto the reality, problems, and needs of the period in which students live more than the future and adulthood. The tradition should be handled as a living organism that touches the student's life, not in the form of dull, finished events and stories, and focused more on principles and messages than events and people. As a result, education should aim not only to improve cognitive development and creativity but also to develop and excel in all aspects of the person. For this reason, emotional and social phenomena should be a part of religious education. The best way to include emotional and social phenomena in religious education lies in the relationship between teachers and students. For this reason, we think that it is necessary to concentrate more on relations theoretically between religious educators and learners. In fact, we also aim to remove the issue of communication from a technical issue and place it in an ontological issue perspective. This study aims to be a humble beginning for these purposes. (shrink)

Ali Benmakhlouf est actuellement maître de conférences à l’Université de Paris-X Nanterre. Spécialiste de logique et des œuvres de Frege, Russel et Whitehead, il est par ailleurs depuis dix ans la cheville ouvrière de la convention passée entre la Fondation du Roi Abdul Aziz pour les études islamiques et les sciences humaines (Casablanca) et le Collège international de Philosophie (Paris). Cinq volumes, publiés par les éditions Le Fennec en français et en arabe, témoignent de cet échange : La Raison et (...) la question des limites (1997), Routes et déroutes de l’universel (1998), Le voyage des théories (2000), Tout est-il relatif ? (2001) et Droit et participation politique (2002). L’entretien qu’il a accordé à Asterion met en évidence les enjeux d’un tel travail commun pour la philosophie et sa pratique. (shrink)

L'allégorie mystique Hay ben Yaqzân -- Les trois dernières sections de l'ouvrage al-Ishârât wa-t-Tanbîhât sur la doctrine Çoufique -- Le traité mystique at-Thair -- Traité sur l'amour -- Traité sur la nature de la prière -- Missive sur l'influence produite par la fréquentation des lieux saints et les prières qu'on y fait -- Traité sur la délivrance de la crainte de la mort -- Traité sur le destin.

In a society transitioning to democracy from an authoritarian regime, drafting a new constitution is an important step in the establishment of a civil and democratic state. Indeed, the demand of Tunisians to write a new constitution reflects their ambitions, aspirations and hopes; but reality shows a huge gap between the expectations of the majority of Tunisians and the result of the drafting process. The Tunisian transition is characterized by a fierce debate between the secular and the religious forces. This (...) unfolding confrontation forms the backdrop to the process of drafting a new constitution, amid anxiety surrounding the place of Islam in the new political system. However, fears of the resurrection of a new theocratic dictatorship are mitigated by a dynamic civil society in which voices that were silenced or misused by the former regime of Zine Al-Abidine Ben Ali are becoming distinctly vocal. Their action has become increasingly visible, evolving around the place of religion, law and gender in the new constitutional framework. This article focuses on the debate on religion, law and gender in post-revolution Tunisia. (shrink)

Depuis la promulgation de Code du statut personnel de 1956, la Tunisie s’est distinguée dans le monde arabe par le statut qu’elle a octroyé aux femmes. Dans cet article, l’auteur fait l’historique de la politique de Bourguiba et de celle de son successeur Zine el Abidine Ben Ali vis-à-vis des femmes, souvent qualifiée de « féminisme d’État ». Elle en décrit les avancées et en interroge les limites, en montrant que la politique féminine de la Tunisie indépendante, incontestablement marquée du (...) sceau d’une volonté modernisatrice, est également tributaire des rapports de force et des nostalgies conservatrices d’une partie non négligeable de la société. (shrink)

Utilitarianism directs us to act in ways that impartially maximize welfare or utility or at least aim to do that. Some find this view highly compelling. Others object that it has intuitively repugnant results; that it condones evildoing and injustice; that it is excessively imposing and controlling; that it is alienating; and that it fails to offer meaningful practical guidance. In this 'Little Debates' volume, James Lenman argues that utilitarianism's directive to improve the whole universe on a cosmic time scale (...) is apt to lead it down a path of imperious moral overreach. Lenman further maintains that the project ultimately shipwrecks upon an extreme lack of epistemic humility in framing the determinants of what is morally right and wrong beyond the limits of what we can ever hope to know. Utilitarianism thus leaves us morally clueless. In contrast, Ben Bramble seeks to develop and defend an original form of utilitarianism, less vulnerable than other, more familiar versions to a number of important objections (including those raised by Lenman). Bramble's form of utilitarianism aims to avoid other unappealing results by presenting it as a claim about what we have the most reason to do and not as a theory of right action (which Bramble urges we should understand quite differently by referencing what would motivate virtuous people). The two authors debate various forms of this longstanding ethical theory, arguing for very different conclusions, in a way that is sure to leave readers with new views of their own moral thoughts and lives. Key Features: Focuses on one of the dominant ethical theories debated by moral philosophers today Clearly written, free of jargon and technicality, highly accessible to students Accessibly addresses questions of great importance to anyone wishing to grow in understanding of human moral life Provides a glossary of key terms that are bolded in the main text Includes section summaries that give an overview of the main arguments and a comprehensive bibliography for further reading Important issues discussed include: welfare; value; right action; virtue; impartiality; obligations to non-human animals; the badness of human extinction; the happiness of future people; the ethics of climate change; the long term future; and the moral significance of the limits to what we can know. (shrink)

In this book, Ben-Yami reassesses the way Descartes developed and justified some of his revolutionary philosophical ideas. The first part of the book shows that one of Descartes' most innovative and influential ideas was that of representation without resemblance. Ben-Yami shows how Descartes transfers insights originating in his work on analytic geometry to his theory of perception. The second part shows how Descartes was influenced by the technology of the period, notably clockwork automata, in holding life to be a mechanical (...) phenomenon, reducing the soul to the mind and considering it immaterial. Ben-Yami explores the later role of the digital computer in Turing's criticism of Descartes' ideas. The last part discusses the Meditations: far from starting everything afresh without presupposing anything that can be doubted, Descartes' innovations in the dream argument, the cogito and elsewhere are modifications of old ideas based upon considerations issuing from his separately developed theories, formed under the influence of the technology, mathematics and science of his age. (shrink)

In the nineteenth century, astronomers thought that a planet between Mercury and the Sun was causing perturbations in the orbit of Mercury, and they introduced ‘Vulcan’ as a name for such a planet. But they were wrong: there was, and is, no intra-Mercurial planet. Still, these astronomers went around saying things like (2) Vulcan is a planet between Mercury and the Sun. Some philosophers think that, when nineteenth-century astronomers were theorizing about an intra-Mercurial planet, they created a hypothetical planet.

Frege's invention of the predicate calculus has been the most influential event in the history of modern logic. The calculus’ place in logic is so central that many philosophers think, in fact, of it when they think of logic. This book challenges the position in contemporary logic and philosophy of language of the predicate calculus claiming that it is based on mistaken assumptions. Ben-Yami shows that the predicate calculus is different from natural language in its fundamental semantic charac.

This new volume explores terrorism and strategic terror, examining how the public responds to terrorist attacks, and what authorities can do in such situations. The book uses a unique interdisciplinary approach, which combines the behavioural sciences and international relations, in order to further the understanding of the 'terror' generated by strategic terror. The work examines five contemporary case studies of the psychological and behavioural effects of strategic terror, from either terrorist attacks or aerial bombardment. It also looks at how risk-communication (...) and public-health strategies can amplify or reduce psychological and behavioural responses, and considers whether behavioural effects translate into political effects, and what governments can do to relieve this. Ultimately, the study argues that the public is not prone to panic, but can change their behaviours to reduce their perceived risk of being exposed to a terrorist attack. This book will be of much interest to students of terrorism studies, homeland security, social psychology and politics in general. (shrink)

The problem which is both created and tackled by this article is that although it advocates the Iranian progressive reformism as the most preferable political force in Iran, it simply does not find reformists’ own formulation of their “competitive advantage” convincing enough. Thus, to provide an argument for Iranian progressive reformism this article not only strives to explain one of the latest Iranian reformists’ mistakes through the Lacanian concept of imaginary identification as elaborated upon by Slavoj Zizek, but also to (...) illuminate precisely at formulation of what that mistake was an attempt. In doing so, it conducts a comparative analysis of the funeral processions for General Qassem Soleimani in 2020 and for Ayatollah Khomeini in 1989, and then proceeds to draw some perhaps neglected points from the moment of the Islamic revolution of 1979 as well as from the period of Khomeini’s leadership. However, far from being just a more elaborated explanation of Iranian reformism, an attempted reformulation like this of Iranian progressive reformism hopes to pave the way for creating new spaces for political act in Iran. Key Words: Iranian progressive reformism, Slavoj Zizek, Ayatollah Khomeini, Qassem Soleimani, imaginary identification, political act. (shrink)

Answering the question, ‘Who is a rational agent?’ is of utmost importance for all moral theories which conceive of the rational agent as their basic moral unit. Surprisingly enough, these theories do not pay much attention to this question, and assume, without offering detailed discussions, certain characterizations of the rational agent. In this paper, I examine what kind of attribute ‘rational’ is. In light of this examination I claim that the rational moral theories are based on a mistaken characterization of (...) the rational agent. (shrink)

Machine generated contents note: 1. -- War on war, by Lewis Thomas -- 2. -- Silent genocide, by Abdus Salam -- 3. -- Error: a stage of knowledge, by Paulo Freire -- 4. -- Doing without a revolution?, by Tahar Ben Jelloun -- 5. -- Stop torture, by Manfred Nowak -- 6. -- Truth, force and law, by Rabindranath Tagore -- 7. -- Violence is an insult to the human being, by Federico Mayor -- 8. -- Totalitarianism banishes politics, by (...) Vaclav Havel -- 9. -- No one will stop us. , by Desmond Tutu -- 10. -- Colonialism and the youth bomb, by Joseph Ki-Zerbo -- 11. -- The shedding of blood -- 12. -- Letter from Nagasaki, by Takashi Nagai -- 13. -- Down with exclusion!, by Herbert de Souza -- 14. -- The nower to sav 'no'. bv loan Martin-Brown -- 15. -- Inquiry into a taboo, by Ouassila Si Saber -- 16. -- The illusions of rationalism, by Ernesto Sabato -- 17. -- The 'poisonous weed', by Ba Jin -- 18. -- Humanity, an ongoing creation, by Ali Ahmad Said Esber (Adonis) -- 19. -- Image, writing and the vandal, by Alberto Moravia -- 20. -- The charms of calumny, by Andres Bello -- 21. -- On the threshold of eternity, by the Abbe Pierre -- 22. -- The control of force, by Karl Jaspers -- 23. -- The nature of force, by Simone Weil -- 24. -- The debt of justice, by Martin Luther King -- 25. -- Democracy and barbarism, by Sergei S. Averintsev -- 26. -- If all the animals should disappear, by Richard Fitter -- 27. -- Irony and compassion, by Octavio Paz -- 28. -- Against all hatred, by Aime Cesaire -- 29. -- Creating differences, by Daniel J. Boorstin -- 30. -- I dislike the word 'tolerance', by Mahatma Gandhi. (shrink)